گدایی پرحاشیه با کفش پاشنه صناری - وبلاگ کارسیس

به گزارش وبلاگ کارسیس، دختر یکی از آخرین بازمانده های خاندان قاجاری بیاید سر یکی از خیابان های معروف شهر بیایستد و گدایی کند، برای خیلی از آدم های شهر، که اصل و نسب این دختر و خانواده و اجدادش را می شناختند، تازگی داشت.

به گزارش همشهری آنلاین، اوایل کسی جرئت نمی کرد برود از نزدیک ببیند اصل ماجرا از چه قرار است. همه تصور می کردند بازمانده های خاندان قاجاری آن قدر مال و ثروت از اجداد خود به ارث برده اند که اگر نسل اندر نسل هم از آن گنج بی خاتمه اجدادی خرج کنند، تمام نمی شود.

مردم به چشم خودشان دیده بودند که این جماعت چطور در همه حال با فخر و غرور با اطرافیان شان برخورد می کنند و همیشه در بهترین خانه ها زندگی می کنند، بهترین غذا ها را می خورند، بهترین پوشاک را می پوشند و بهترین ماشین ها زیر پای شان است و خلاصه همیشه بهترین ها سهم این جماعت مرفه است که هیچ گاه نمی خواهند بشوند یکی از آدم های کوچه و بازار که بیشتر مواقع حتی برای تامین مایحتاج ساده زندگی روزمره هم به مشکل برمی خورند.

آدم های معروف خاندان های قاجاری با گذر ایام و تغییر شرایط اجتماعی، که خاندان های قاجاری دیگر ابهت گذشته را در جامعه از دست داده بود، به مرور از محله قدیمی شان، که روزگاری با جاه و جلال بسیار در آن زندگی کرده بودند، دل کَنده و جلای وطن کرده بودند. اکثراً هم به کشور های اروپایی و آمریکایی رفته بودند و فقط گاهی خودشان یا کننده خانواده شان برای رسیدگی به امور مالی و املاک خانوادگی شان می آمد و بعد از رسیدگی به کار ها دوباره به جایی که مهاجرت کرده بودند برمی گشت.

خاندان های قاجاری آن قدر مِلک و املاک در گوشه و کنار شهر و کشور داشتند که هر چه قدر هم می فروختند باز هم مِلک و اموالی برای فروختن یا اجازه دادن داشتند. آن گروه از بازمانده های خاندان قاجاری که نمی خواستند املاک موروثی خود را بفروشند و برای همیشه ریشه های خانوادگی خود از موطن اصلی شان قطع کنند، دست به ساخت و ساز هم زده و صاحب مجتمع های بزرگ مسکونی و تجاری شده بودند که با واسطه و گاهی هم بدون واسطه، خودشان واحد های مسکونی و تجاری را به مستاجران اجاره داده بودند و ماه به ماه پول اجاره به شماره حساب بانکی شان واریز می شد.

مردم کم و بیش از این ماجرا ها خبر داشتند و می دانستند با چنین ثروت های افسانه ای که اغلب بازمانده های خاندان قاجاری دارند، بعید است یکی از آن ها کم بیاورد و بدتر از همه این که، روزی دست به گدایی هم بزند. آن هم در ملاء عام که همه می بینند و همین فردا چه حکایت ها و قصه ها که سر هم نمی کنند از این اتفاق نادر و زوالی که غیرممکن نبوده، اما به همین راحتی هم امکان وقوع نداشت. در چنین شرایطی بود که کم کم زمزمه گدایی آفاق الدوله سر گذر محله سر زبان ها افتاد.

اولین بار یکی از زنان های محله قدیمی دیده بود. باورش نشده و رفته بود از نزدیک زل زده بود به چهره و چشم های آفاق الدوله و بعد یکباره جا خورده بود. خودش بوده. آفاق الدوله با همان غرور و قر و فری که همیشه داشته و حالا با همان شکل و شمایل همیشگی گوشه خیابان ایستاده و داشته گدایی می کرده و از دیدن زن ِ آشنای هم محله ای هم اصلاً نگران نشده و جا نخورده بود. بعد از آن بود که شایعات روز به روز بیشتر شد. بعضی ها گفتند آفاق الدوله مشاعرش را از دست داده و بعضی ها گفتند شاید واقعاً مال و اموالش ته کشیده و دیگر پولی در بساط ندارد که چنین خفت و خواری در میان بازمانده های خاندان قاجاری را به جان خریده است.

آفاق الدوله با زن های محله نشست و برخاست آنچنانی نداشت که آن ها بتوانند سَر از سِرّ زندگی اش دربیاورند. فقط می دانستند زنِ تنهایی است که برای گفتن از خود و اسرار زندگی خصوصی اش به شدت محافظه کار است. حدس و گمان های مردم کوچه و بازار درباره رفتار تازه و غیرمتعارف آفاق الدوله که از حد معمول فراتر رفت، یکی از زن های محله دیگر نتوانست جلوی کنجکاوی خود را بگیرد و رفت از خود او پرسید. البته غیر مستقیم و با زبانی که خودِ زن ها آن را خوب بلدند.

پاسخ تند و غیرمنتظره آفاق الدوله، اما باعث شد زن کنجکاو یا همان فضول محله از کوره در برود و این بار بدون رعایت حال زنی که همچنان با غرور داشت با او حرف می زد، از او بپرسد: اگر واقعا نداری، چرا با این سر و وضع خوب و بدتر از همه با این کفش های پاشنه صناری آمدی دست جلوی مردم دراز می کنی؟ پاسخ آفاق الدوله این بار کوتاه و کوبنده بود: از اسب افتاده ایم، از اصل که نیفتاده ایم!